Wat zie je en wat denk je?

Je hebt een werkoverleg met een collega of medewerker. Wat denk jij dan op dat moment? 

A: Hij vindt het gesprek niet meer interessant.
B: Hij wil weten hoe laat het is.
C: Hij heeft vast een afspraak waar hij op tijd moet zijn.
D: Hij wil zo snel mogelijk weg.
E: Anders:……….

Wat zie je? Wat vind je ervan? De scheidslijn is dun. Wat we zien, koppelen we aan ervaringen uit het verleden, dat noemen we interpreteren. Aan onze interpretatie koppelen we dan een oordeel. Hierdoor communiceren we dus vaak vanuit ons oordeel. Dat hoeft dus helemaal geen realiteit te zijn en zorgt dan vaak voor gedoe.

Hoe werkt dit dan?

Wat zie je op de foto?

–       Joris kijkt op zijn horloge

–       Joris zijn arm ligt op tafel

–       Joris zit aan tafel

Kortom, alles wat je vast kunt leggen in een foto.

Wat denk je bij het zien van de foto?

–       Hij heeft haast

–       Hij kijkt verveeld

–       Hij is moe

Dit zijn allemaal interpretaties en oordelen.

Wanneer je medewerker tijdens jullie gesprek op zijn horloge kijkt, heb je vast snel een interpretatie. Hij wil vast snel naar huis, of je vraagt je af of het gesprek werkelijk zo oninteressant is? Allemaal aannames, zonder écht te checken wat er in hem omgaat. Je besluit om het gesprek maar af te kappen.

Stel, je zou benoemen wat je waarneemt; “ik zie je op je horloge kijken’’. Dit is een feit, zonder oordeel. Je blijft daarna stil en geeft hem of haar de mogelijkheid om erop te reageren.

Medewerker: Ja, ik keek op mijn horloge om te zien hoe laat het is. Ik heb zo geen zin om naar huis te gaan omdat we midden in een verbouwing zitten en het is daarom een zooi in huis.

Dat had je niet verwacht hè? Het helpt je in communicatie wanneer je je baseert op feiten. Scheelt je een hoop invulwerk.